Narsist Bir Annenin Kızı

 Hadi gelin biraz teoriye dökelim işi. Şema terapi diye bir ekol var psikoterapide. (Umarım doğru kurabilmişimdir cümleyi.) Young Şema Ölçeği diye aratırsanız Google'da teste ulaşacaksınız birçok farklı kaynaktan. Bu testle sizde hani şemalar var, hangileri daha yoğun bunları bulabilirsiniz. Ardında da o şemayı araştırabilirsiniz. Benim en güçlü şemam terk edilme şeması örneğin. Bu mücadeleye başladığımda çok okudum. Ne kadar yazı makale blog varsa okumuş olabilirim hatta :) Okumak ve neyin içinde olabileceğimi anlamak yolumu aydınlattı.  Terk edilme şeması nedir derseniz şu yazının net bir şekilde tarif ettiğini söyleyebilirim:  BURAYA TIKLAYIP YAZIYA ULAŞABİLİRSİNİZ :) Biraz da şu yazıyı okuyalım: PITPIT Şu kitap da aklınızda bulunsun: Hayatı Yeniden Keşfedin Ama tabi ki imkanı olan hiç düşünmeden psikolog desteği almalı. İmkanı olmayan var gücü ile imkan yaratmak için uğraşmalı. Çünkü bizdeki sancılar öyle iki kitapla geçecek şeyler malesef değil.

  Herkese merhaba Çocukluk anılarınız büyüdüğünüzde aşk hayatınıza nasıl yansıyor biliyor musunuz? Benim ki şöyle; Bazen ufacık şeylerden kavga çıkartarak... Bazen ufacık ilgisizliklerden "tamam beni sevmiyor/istemiyor/hoşlanmıyor" çıkarımları yaparak... Ama hepsinin ortak özelliği: asla ve asla hiçbir sevginin yetmemesi olarak... Terk edilmiyorum. Terk ediyorum. Kalmayı çok isterken, hep giden ben oluyorum. Çok çabuk vazgeçip, içim acısa da çabuk unutuyorum. Kalmasını isterken, git diyorum. İstiyorum ki gitmesin, beni inandırsın. İspat etsin sevgisini ilgisini!!! Birisinin yanımda sonsuza kadar kalmasını, bana kol kanat germesini, kendimi güvende hissetmeyi deliler gibi istiyorum. Ama kestirip atıyorum, o ilgilenmeden gerek ilgimi içimde bi yerde saklıyorum, o sevmeden sevmemeye çalışıyorum. Bir çocukla tanıştım. Çok kibar, çok yakışıklı, işinde gücünde... Geç bunları. Çok iyi anlaştık, eğleniypruz gülüyoruz sohbet edebiliyoruz. Kendimi anı yaşarken ve tadını çıkarırken deği

Merhaba merhaba merhaba... Yine 15838 yıl aradan sonra yazıyorum. Geçen zamanda yine modlar düştü, çıktı, aşık olundu sanıldı, işler değiştirildi, ani kararlar alındı, ah şimdi toparlıyorum denildi, dur bloga yazayım da denildi zaman zaman ama yazılmadı... Kendini hem öyle bi çocukluktan çıktın sen kızım aslansın sen gibi güçlü hissedip hem de çıtkırıldım olmak biraz da narsist bir anne ile büyümek. İçinizde doldurulamayan sevgi gün geliyor iş hayatınızda karşınıza çıkıyor. Aşk hikayelerini saymıyorum bile. O kaygılı bağlanmalar falan havada uçuyor zaten. Aşk hikayemi anlatsam blog değil roman olur, 1-2-3 devam filmi çekilir. Yalnız hissettiğimde ani kararlar alıyorum mesela. Yeniden başlama fikri hoşuma gidiyor. Oysa bi dur soluklan, sakin ol champ... Yeniden başlarsam olacak çünkü.. NAH! Yalnız hissettiğimde olmayacak şeyleri aşk sanıyorum. Neyse ki aptal saptal tiplere yükselmiyorum. Hepsi pırıl pırıl adamlar. Her bakımdan. Ama gel gelelim yalnız kalmak değil ihtimali

Merhaba! Ne çok zaman oldu yine yazmayalı. Bazen mail atıyorsunuz neredesin diye ve ben cidden mutlu oluyorum. Seda bu yazı sayende mesela. Gayet iyiyim gençler. Özet geçiyorum 2yıllık sevgilimden ayrıldım, annemlerle 2 yıldır görüşmüyorum, bu sürede bir düğünde karşılaştık karnıma ağrılarla gittim ancak masasına bile oturmadım. Beni de arayan soran yok onların tarafından. Yeni bir eve taşındım. Yeni bir iş. Yani hayat devam ediyor. Bu süre içinde kendimi tanımaya devam ediyorum. Gözlemliyorum nerede nasıl hissediyorum, ne olunca ne hissediyorum... Erkeklerle ilişkilerim mesela... Ah o şefkat arayışım... 33 yaşına geldi artık dile kolay. Aramakla geçmeyecek ömür bunu anladım. KENDİ KENDİNE ANNE BABA ABİ EVLAT OLACAKSIN SAYIN OKUR! Başka yolu yok. Yeri gelecek yalnız kalacaksın. Kendi yaranı sarmayı eşşek gibi öğreneceksin. Kendinle mutlu olmayı, kendine en umutsuz anında umut vermeyi. Beklentiye girdikçe daha da kötüleştiğini farkettim. Ha bir de kendine acıdıkça! Evet keşke daha

Bu blog benim günlüğüm gibi, iç dökmelik bir defter gibi başladı. Nitekim çok uzun aralıklarla yazıyorum. Buna rağmen arada bilmediğim insanlar bu blogu bir şekilde buluyor ve bana mail atıyor. Hepsinin ortak cümlesi "yazılarınızda kendimi buldum". Oysa blogun tanınır olması, bilinirliğinin artması için bir çabam yok. Hatta böyle bir niyetim de yok. Neyse lütfen yazın diyenleriniz oldu... Yazıyorum o yüzden: Uzun bir zamandır devam eden bir ilişkim vardı. İlişkilerimi nasıl yaşadığımı anlatıcam bugün size. Daha doğrusu ruhumdaki tahribatın hayatıma nasıl yansıdığını anlatıcam. Yoksa benim aşk hayatımdan size ne dimi... Yalnızken daha güçlü hissettiğimi söylemiş miydim? Çok enteresan bence bu. Ben 30larıma kadar babamın iflası, yokluk, hep didinip üniversiteyi kazanıp hayatımı kurtarma çabası, yok iş hayatı le hayatımı kurtarma çabası vs derken hep bir survivor modundaydım. Hep didindim. Hep uğraştım. Bu günlere kolay gelmedik ey okur! Hoş bi yere de gelemedik ya... A

Ekşisözlük’te biri yazmış. Yine bir yerden alıntı ve çeviri. Bütün hepsine uyuyor bizim aile. Çok şükür! Narsist nedir, neler yapar, aile ortamı nasıl olur: sırlar: aile sırrı şudur: çocuğun duygusal ihtiyaçları karşılanmaz ya da çocuk duygusal anlamda şiddet görür. narsist ailenin alametifarikasıdır bu. çocuğa şu mesaj verilir: "dışardakilere hiçbir şey çaktırma; her şey yolundaymış gibi davran" imaj: narsist aile, imaja odaklanmıştır. mesaj şudur: biz herkesten daha büyük, daha iyiyiz; hiçbir sorunumuz yok. ne olursa olsun, mükemmellik maskesiyle gezmemiz gerekir. çocuk mesajı alır: "komşular ne der? akrabalar ne der? eş dost ne der?" bunlar, ailedeki başlıca korkulardır. her zaman yüzüne bi gülümseme oturtarak gezmelisin. negatif mesajlar:  çocuklara, içselleştirdikleri sözlü ve sözsüz mesajlar verilir. bunlar genelde "yeterince iyi değilsin" "tam olmuş sayılmazsın" "kim olduğundan ziyade, ne yaptığın önemlidir; buna göre değer görür